Wprowadzenie

Bez prologu.

3 lata wcześniej

...

- A teraz obróćcie się wszystkie w prawo i uśmiechnijcie jak na panny młode przystało! - wołam do grupki kobiet w białych sukniach. Wszystkie robią to o co proszę i śmieją się wesoło. Wszystkie oprócz jednej. 

   Brunetka stoi wpatrzona w bukiet jakby zastanawiając się czy aby na pewno ma prawo się cieszyć. Jest śliczna, w tej sukni wygląda zjawiskowo ale coś mi w niej nie pasuje. Jest jakby odklejona od świata realnego, jakby myślami była zupełnie gdzie indziej. Pewnie lesbijka.

   W tym momencie podnosi wzrok i patrzy na mnie uważnie. Jej oczy mówią, że jest nieszczęśliwa. To też uwieczniam aparatem. Być może została porzucona przez jakiegoś gościa a teraz wszystko wraca? Nie przypominam sobie, żeby Gloria mówiła coś o porzuconej przed ołtarzem koleżance. 

   Ciągle patrzy. Jakby z wyrzutem. Zupełnie jej nie kojarzę. Lekko się uśmiecha jakby chciała mnie przeprosić za swój wzrok. Ok, mam cię. Ty jesteś ta mała grubaska co Gloria z tobą w ławce siedziała w szkole. No cóż... wyrobiłaś się dziewczyno. Jesteś szczupła, masz figurę, której mogłaby ci pozazdrościć niejedna kobieta i ciągle ten sam uroczy uśmiech. Piegi na policzkach, dołeczki i zielone oczy. Doskonale cię pamiętam. Nabijałem się z ciebie z kolegami. To ja powinienem cię przeprosić. Więc nie patrz tak na mnie.

    

     Oddaję oprawione zdjęcia Glorii. Może coś z nich będzie.

- Dziękuję Gregor. Na pewno zbierzemy parę groszy za te fotografie. 

- Przydadzą się waszej fundacji. - mówię. - Wiesz, że mogę dorzucić trochę...

- Nie. - ucina dyskusję. - Pomogłeś wystarczająco. Nie chcę, żeby mieli więcej powodów do robienia nam pod górkę. - ściska mnie mocno.

- Ta dziewczyna... - zaczynam. Męczy mnie to, że nie pamiętam jej imienia. 

- Która? - dopytuje brunetka. - Wpadła ci któraś w oko? - uśmiecha się.

- Wydaje mi się, że ją znam. - wskazuję palcem na zamyśloną postać.

- Och... Melania.

- No właśnie! - olśnienie. - Nie mogłem sobie przypomnieć. Melania Koller. Wiedziałem, że skądś znam to spojrzenie.

- Spojrzenie? - dziwi się. Bierze zdjęcie do ręki i przygląda się kobiecie. - Rzeczywiście patrzy na ciebie wzrokiem mordercy jakbyś znowu jej wrzucał śnieg za kaptur. - śmieje się wesoło. Sam też się uśmiecham. - Zapomnij o niej. Jest nieosiągalna.

- Glorii wiem że wyładniała, zauważyłem ale ja też jestem całkiem...

- Nie chodzi o to braciszku. - ubiera czerwony sweterek. - Jest jakby... zajęta.

- Ma kogoś? - dopytuję z ciekawości.

- Ech... ktoś zdecydowanie założy jej obrączkę na palec.

- Nie cieszysz się szczęściem przyjaciółki? - dziwię się.

- Nie będzie szczęśliwa. - odpowiada. - Lecę, bo się spóźnię. Powodzenia na treningu, nie połam się młody. Pa!

- Pa... - mówię do zamykających się drzwi. Jasnowidzka. Już wróży rozpad małżeństwa. Uśmiecham się pod nosem. Ciekawe jak wygląda ten jej książę z bajki...

......

Heeeeeej :)

Jestem z czymś nowym.

Po części rozwiązuje się tu zagadka z niedokończonego opowiadania o Celinie.

Główna bohaterka jest w podobnej sytuacji.

Z resztą... zobaczycie.

;)

Buźka :*